WIZYTA NA BIAŁORUSI

Rodzinna wycieczka do naszej wschodniej sąsiadki - sierpień 2016

Tekst: Agnieszka, zdjęcia: Marek

Krótka relacja z wycieczki ukazała się w Nowinach Nyskich 20.09.2016r.


Początkowo miała to być podróż z naszą dwójką dzieci (czteroletnia Anastazja i 20-miesięczny Karol) po Polsce - Puszcza Białowieska itp. Kilka dni przed urlopem spotkałam pana Janusza. Gdy usłyszał, że chcielibyśmy pojechać na Białoruś, zaproponował, że pomoże załatwić obowiązkowe wizy. Wcześniej pytałam telefonicznie o wizę białoruską w ambasadzie w Warszawie, ale dają ją tylko wtedy, gdy przedstawi się cały plan podróży łącznie z opłaceniem wszystkich hoteli. ''Spanie pod namiotem? Nie ma takiej opcji.'' Na szczęście wystarczył jeden telefon Pana Janusza do ambasady białoruskiej. Następnego dnia wieczorem mieliśmy już zaproszenia na skrzynce mailowej od pani Ireny mieszkającej w Kosowie Poleskim niedaleko Brześcia. Pani Irena wraz z panią Anią opiekują się kościołem, w którym został ochrzczony Tadeusz Kościuszko. Oczywiście poźniej bardzo miło zostaliśmy tam ugoszczeni przez obie panie pysznym obiadem i noclegiem.

Na Białoruś można jechać samochodem tylko wtedy, gdy jest się jego właścicielem. W innym przypadku trzeba mieć opieczętowaną zgodę notarialną na użytkowanie nieswojego samochodu. Nasz wyjazd stał pod znakiem zapytania, bo jedyny samochód w naszym posiadaniu (nie licząc dwudrzwiowego 23-letniego mini coopera z niskim zawieszeniem) to 16-letni citroen (kawalerski Mareczka), który tydzień przed wyjazdem zaliczył dwie poważne awarie (przez awarię rozumiem unieruchomienie samochodu i konieczność jego holowania). Także wszyscy dawali nam krzyżyk na drogę, a my jednak zdecydowaliśmy się na podróż bez wykupionego autocasco i assistance. 150 kilometrów przed domem w drodze powrotnej pojawił się mały kłopot (wyciek ważnego płynu hydraulicznego), ale udało nam się dojechać do domu.

16.08.2016r., wtorek

Godzina 9:15. Dzwoni telefon. To pan Janusz informuje mnie, że dostaliśmy wizę na Białoruś! Trwało to tydzień. Zaproszenie dostaliśmy od pani Ireny z Kosowa Poleskiego. W niedzielę pojedziemy do Warszawy, przenocujemy na Wilanowie u mojego kolegi z liceum Bartka, a w poniedziałek rano odbierzemy wizy w ambasadzie białoruskiej przy ulicy Wiertniczej.

20.08.2016r., sobota

Pakujemy się. Robimy ostatnie porządki wokół domu. Marek kosi trawę, a ja plewię w ogrodzie. Idziemy na wieczorną mszę św., a o 22:00 kładziemy się spać.

Jasna Góra.
W mieszkaniu Bartka i Oli na Wilanowie.

21.08.2016r., niedziela

03:40 - pobudka
05:10 - wyjeżdżamy z Pokrzywnej, jadąc przez Nysę.

O 7:30 docieramy do Częstochowy, gdzie parkujemy samochód pod Jasną Górą. Tu poznajemy parę lokalnych żuli z psem Liskiem. Bardzo sympatyczni ludzie, ciężko doświadczeni przez los. Dwie godziny później uczestniczymy w mszy św. pod Obrazem, choć dzieci zaczynają rozrabiać. Przy wyjeździe z Częstochowy zatrzymujemy się na parkingu, odgrzewamy na gazie zabrany z domu rosół. Zaczyna padać deszcz. Pół godziny później ruszamy do Warszawy drogą A2, Marek i dzieci zasypiają. Jest urwanie chmury.

Przed godziną 15 dojeżdżamy do Warszawy, gdzie spędzamy deszczowe popołudnie w luksusowym mieszkaniu Bartka i Oli. Poznajemy ich uroczą dwuletnią córeczkę Inkę oraz cztery koty syberyjskie. Karol dostał zapalenia spojówek, ale Ola jest pediatrą, więc nie ma problemu z wypisaniem recepty na lek. Późnym popołudniem wychodzę sama na spacer i zwiedzam Świątynię Opatrzności Bożej. O 21:00 dzieci zasypiają, a my dorośli wspominamy stare czasy przy lampce wina. O 23:00 kładziemy się spać.

Parking przy Pałacu w Wilanowie.
W tle zamek Radziwiłłów, Biała Podlaska.

22.08.2016r., poniedziałek

O 5:30 Nastka obudziła naszą trójkę. Karol marudził z niewyspania i zasnął jeszcze po godzinie, a ja razem z nim do godziny 7:30. Przed dziesiątą zbieramy się do ambasady białoruskiej po odbiór wiz. Poznajemy pana konsula Andrieja Banię. Wejścia do budynku pilnuje uzbrojony strażnik. Wewnątrz jest miła ruska atmosfera. Odbieramy wizy i o 13:00 postanawiamy zwiedzić pałac króla Jana III w Wilanowie, gdzie na parkingu jemy odgrzany rosół z naszej podróżnej lodówki. O 14:30 ruszamy do Terespola. Dzieci zasypiają, ale Karol tylko na 40 minut, po czym budzi się i dość długo płacze. Czasem nie jest lekko. ;)

O 17:00 - dojeżdżamy do Białej Podlaskiej, gdzie zwiedzamy Rynek, kościół pw. św. Anny oraz zamek Radziwiłłów z zewnątrz. W ''Fabryce smaku" posilamy się sałatką i ziemniakami z koperkiem oraz parzoną kawą. Nie mogę się przyzwyczaić do gwary wschodniej.

O 19:00 ruszamy w kierunku Terespola, gdzie około 15km przed granicą rozbijamy namiot na dziko w lesie koło Zalesia. Dwie godziny później idziemy spać. Pogoda dziś nie dopisała. Do południa padało, a potem było duże zachmurzenie, ale już bez deszczu.

Nocleg przed Terespolem.
Niedaleko naszego namiotu zbieramy dojrzałe owoce dzikiej róży - idealne na nalewkę pełną witaminy C.

23.08.2016r., wtorek

W nocy padało. Poranek jest pochmurny, ale suchy. Po szybkim śniadaniu zebraliśmy bardzo dorodne owoce dzikiej róży rosnące niedaleko namiotu. Zrobimy z nich pyszną nalewkę na białoruskiej wódce. O 9:00 ruszamy w stronę granicy. Jej przekroczenie zajmuje nam trzy godziny. Kilka szlabanów, stos papierów. W Brześciu obowiązkowo zaopatrujemy się w urządzenie dla samochodów obcokrajowców, które nalicza opłaty za użytkowanie niektórych dróg. Zmęczone dzieci zasypiają, a my szukamy knajpki, gdzie można zjeść tani obiad. Bar mleczny ''Magellan'' oferuje tradycyjne dania białoruskie za grosze - barszcz, gulasz z ziemniakami, gołąbki, kompot, a dla Marka kotlet. Wszystko za 9~rubli. Po obiedzie idziemy z Nastką na sorbet owocowy. Po pysznym deserze udajemy się do słynnej twierdzy brzeskiej - zespołu fortyfikacji wzniesionych przez Imperium Rosyjskie w XIX wieku nad Bugiem. Wstęp jest bezpłatny. Wewnątrz znajduje się rozległy teren zielony, muzeum, kościół i pomniki. Spotykamy polskiego sprzedawcę pamiątek w małej budce. Opuszczamy Brześć i o godzinie 16 docieramy do Kamieńca Litewskiego znanego z ceglanej wieży zamkowej z końca XIII wieku.

Twierdza Brześć.
Twierdza Brześć. Sowiecki monumentalizm.
Bar mleczny w Brześciu.
Wieś białoruska.
PS: Zdjęcia z taką pomarańczową ramką można klikać.
Kosów Poleski - w kościele pw. Świętej Trójcy.
W domu pani Ireny.
W domu pani Ireny.

Dwie godziny później dojeżdżamy do Kosowa Poleskiego, gdzie poznajemy trzydziestosześcioletnią Irenę i panią Anię, opiekujące się kościołem pw. Świętej Trójcy, w którym został ochrzczony Tadeusz Kościuszko. Obie panie przygotowały nam pyszną kolację powitalną - zupę szczawiową i kaczkę pieczoną z ziemniakami. Zatrzymujemy się w domu pani Ireny, który kiedyś był plebanią. Mieszkają tu również mama i córka pani Ireny wraz z dwuipółletnim synem Maksymem. Cały duży pokój tonie w zabawkach, więc nasze dzieci mają tu raj, a my możemy wybrać się z panią Anią na szczegółowe zwiedzanie świątyni. Na ołtarzu umieszczony jest obraz Matki Bożej Łaskawej cudami słynący (przychodzą tu głównie ludzie chorzy na nowotwór i bezdzietne małżeństwa prosić o potomstwo). W kościele znajdują się piękne organy, napędzane ręcznie miechem, niestety do remontu, podobnie jak dzwonnica, oraz dwie chrzcielnice. Dwa razy w tygodniu przyjeżdża polski ksiądz. Po godzinnym zwiedzaniu, wracamy do domu pani Ireny, gdzie nocujemy. Po położeniu dzieci do spania prowadzimy z panią Ireną długą rozmowę do północy o życiu i wychowywaniu dzieci.

Kościól w Kosowie Poleskim.
Typowy białoruski krajobraz.
Obejście u pani Ireny. Nasza Xantia doczłapała się aż tutaj.

24.08.2016r., środa

Wstajemy dość wcześnie (około siódmej) po średnio przespanej nocy - dzieci budziły się dzisiaj często, spały niespokojnie. Pani Irena przygotowała nam śniadanie - ciepłe kiełbaski i parówki, chlebek, wędlinę oraz ogórki i pomidory z własnego ogrodu. Po dziesiątej wybieramy się na zwiedzanie dworku rodziny Kościuszko w Mereczowszczyźnie (2 km od Kosowa) i ruin pałacu Pusłowskich. W południe jedziemy z panią Ireną do małego miasteczka Iwacewicze dokonać rejestracji naszego pobytu na Białorusi (taki jest obowiązek w tych postradzieckich krajach). Zabiera nam to niepotrzebnie wiele godzin (i trochę pieniędzy, a jakże!). W międzyczasie gubię klucze od samochodu pod urzędem i trwa ich szukanie wraz z wypakowaniem całego bagażu z samochodu. Na szczęście po pół godzinie poszukiwań znajduję je na dachu auta! Znów jesteśmy zaproszeni na obiad do pani Ireny (kapuśniaczek, kaczka z ziemniakami), a po posiłku żegnamy się i ruszamy w kierunku Mińska, wstępując przed podróżą do kościoła. Karol dostaje na pożegnanie w prezencie drewnianą żabkę na kijku, o którą regularnie będą się toczyć walki z Nastką. O godzinie 18 docieramy do Dzierżyńska, gdzie na osiedlowym parkingu w centrum miasta wcinamy szybki posiłek, kupujemy białoruską wódkę na nalewkę i ruszamy dalej. Godzinę później rozbijamy namiot przy lesie w Stańkawie niedaleko Mińska i niedługo potem zasypiamy. To był piękny, ciepły i słoneczny dzień.

Odbudowany dworek Kościuszki.
Nocleg przed Mińskiem.
Robimy nalewkę.
Przed nami Mińsk - miasto bohater :)
Wjeżdżamy do Mińska.
Miasto jest bardzo zadbane.
Na placu Październikowym w Mińsku pracują stare radzieckie polewaczki (a może nowe, tylko produkcja trwa wciąż w niezmienionej formie?)
Plac Wolności w Mińsku. Pomnik sławi bohaterstwo Armii Czerwonej.

25.08.2016r., czwartek

Zbieramy się niespiesznie i o dziesiątej ruszamy do stolicy Białorusi - Mińska. Przed nami 42km. Noc przebiegła w miarę spokojnie i zapowiada się słoneczny dzień. W mieście udaje nam się znaleźć miejsce parkingowe w samym zabytkowym centrum stolicy obok Pałacu Republiki. Idziemy na Górne Miasto. Zwiedzamy Ratusz (kopię z 2003r.), sobór św. Piotra i Pawła, katedrę katolicką pw. Najświętszej Dziewicy Maryi z XVIII wieku, dom kultury w stylu świątyni greckiej. Spacerujemy główną ulicą miasta - Prospektem Niepodległości, parkiem Janka Kupały, gdzie znajduje się pomnik wieszcza, mostem nad rzeką Świtałą, docierając na Plac Wolności. Zatrzymujemy się też w kawiarni na pyszną kawę, a Karol zasypia w wózku. Po drzemce czas na obiad - w barze ''Toćka kafe'' zamawiamy pizzę salami z pysznym sosem czosnkowym w oliwie i frytki. Obok siada rozgadany Białorusin i tak toczy się rozmowa o życiu. Przed opuszczeniem centrum robimy zakupy w supermarkecie Uniwersam i wymieniamy dolary na ruble.

Późnym popołudniem odwiedzamy bardzo ciekawe i multimedialne Muzeum Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, gdzie dowiadujemy się wiele z historii Białorusi. Obok znajduje się park, gdzie urządzamy małą kolację na trawie. Dziś śpimy u couchsurfingowego hosta - Aleksieja ''Bekara", z którym jesteśmy umówieni o 20:30 pod budynkiem, gdzie pracuje. W drodze do jego mieszkania, oglądamy Mińsk nocą, słuchając ciekawych opowieści Aleksieja. Chłopak ma zdecydowanie dar opowiadania i byłby świetnym przewodnikiem. Gdy dojeżdżamy pod blok naszego hosta, dzieci już twardo śpią. Przenosimy je więc cichutko do mieszkania, układając na karimatach na podłodze w pokoju gościnnym, a potem spędzamy miły wieczór w kuchni przy winie z Aleksiejem i jego żoną Nastką (do północy).

Niedługo wybory parlamentarne. Ciekawe kto wygra? Dopisane poźniej: W parlamencie znalazł się jeden przedstawiciel opozycji. 
Centrum stolicy.
Blokowiska wyglądają nawet estetycznie.
W muzeum Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.
Flaga nad muzeum. Białoruś jest bardziej radziecka niż sama Rosja.
U Aleksieja.

26.08.2016r., piątek

Noc przebiegła spokojnie, jedynie Nastusia obudziła się na siusiu, a rano zaprzyjaźniła się z futerkowym domownikiem - białym szczurem, który mieszkał w klatce w kuchni. O ósmej musimy opuścić dom Aleksieja.
Jedziemy na cmentarz czystek stalinowskich z lat '40 (300 000 osób zamordowanych). Cmentarz znajduje się w zarośniętym lesie, skąd wystają stare drewniane krzyże. O 9:30 dojeżdżamy do skansenu Stroczyca, ale otwierają dopiero o 11:00. Kręcą właśnie jakiś białoruski serial. Jedziemy więc kilka kilometrów dalej, do sąsiedniej wioski. Robimy kawę na trawie, a u lokalnej babuszki kupujemy jeżyny i ogórki. Dzieci bawią się na małym placu zabaw. W Stroczycy oglądamy drewniane zabytki - cerkiew, młyn-wiatrak, chaty piekarza, kowala, rybaka wraz z narzędziami, którymi się posługiwali, kościół prawosławny, a w karczmie jemy pyszną zupę grzybową i mięsną oraz świninę w sosie, popijając kwasem chlebowym. O godzinie 14:00 ruszamy do Nieświeża, dzieci zasypiają w drodze. W Nieświeżu znajduje się wspaniały zamek z XVI wieku, który kiedyś należał do rodu Radziwiłłów. Marek jako pierwszy zwiedza zamek, a ja bawię się z dziećmi na dużym placu zabaw mieszczącym się tuż obok zabytku. Pałac jest ogromny, bogato zdobiony. Niedaleko znajduje się Kościół Bożego Ciała, w podziemiach którego są krypty członków rodu Radziwiłłów.

Aleksiej mieszka na obrzeżach Mińska. Rankiem nad poligonem widocznym z jego okna unoszą się spaliny po nocnych harcach czołgów.
Kuropaty - miejsce mordów stalinowskich.
W skansenie.

O 19:00 jedziemy do Baranowicz, gdzie nocujemy u couchsurfingowej rodziny - Andrieja i Nataszy. Anastazja szaleje z ich pięcioletnim synkiem Mirkiem. Jest jeszcze dwumiesięczna Ela, który wieczorem ma atak kolki. Andrej zrobił nam pyszną kolację wegańską - ziemniaki i sałatka z soją. Idziemy spać dość późno, Karol zasypia dopiero o 22:00, a Nastka wciąż bawi się z dwoma kotkami. Ostatecznie wszyscy zasypiamy około dwudziestej trzeciej. To był słoneczny i gorący dzień (27 stopni C).

Zamek Radziwiłłów w Nieświeżu. Kliknij zdjęcie, a zobaczysz kto teraz go pilnuje.
Bywa, że po dawnych radziwiłłowskich włościach wciąż przechadzają się damy z wyższych sfer.
Muzeum kolei w Baranowiczach.
O, ten parowóz został wyprodukowany w Poznaniu w zakładach imienia Stalina.

27.08.2016r., sobota

Dzieci urządziły nam pobudkę o siódmej! Gotujemy owsiankę, pakujemy się i żegnamy z sympatycznymi hostami. Ruszamy zwiedzić tutejsze Muzeum Kolei. Karol jest zachwycony pociągami. Wszystkiego można dotknąć, wszędzie można wejść. Na torach stoją stare lokomotywy, wagony, można przejechać się drezyną. Po dwóch godzinach spędzonych w muzeum wyjeżdżamy do Miru, a dzieci zasypiają w aucie. Miasto Mir znane jest z zamku z XVI wieku, wpisanego na listę UNESCO. Zanim jednak udaliśmy się na zwiedzanie, zatrzymaliśmy się w małej restauracji na barszcz, zupę grzybową i pieczone ziemniaczki. Wizytę na zamku postanawiamy odbyć osobno, najpierw Marek z Nastką, a ja z Karolem siedzimy na dziedzińcu. Posiadłość składa się z zamku głównego, baszty, piwnicy-więzienia oraz małego getta. Po południu odwiedzamy również kościół katolicki pw. Michała Archanioła w centrum Miru, gdzie rozmawiamy z mieszkającą tutaj starszą Polką. Na podwieczorek gotujemy makaron z musem jabłkowym i parzymy kawę. Dobrze mieć kartusz z gazem w podróży.

Zamek w Mirze też należał do rodu Radziwiłłów.
Jezioro Świteź i polski akcent.
Nocleg pod lasem.

O godzinie 17 docieramy nad słynne jezioro Świteź, ukryte w lesie. Choć woda jest bardzo zimna, to jednak niesamowicie czysta mimo sporej ilości ludzi tu przebywającej. Po dwóch godzinach spędzonych nad wodą, gdzie dzieci biegały całe szczęśliwe nago, chlapiąc się wesoło odjeżdżamy w poszukiwaniu miejsca noclegowego. Dziś był piękny gorący dzień (30 stopni C). Znajdujemy kawałek ziemi na ściernisku obok lasu, gdzie rozbijamy namiot. Dopiero teraz zauważamy, że nie ma Nastusi ukochanej zabawki - królika Kicusia. Chyba został na zamku, więc rano czeka nas powrót kilkadziesiąt kilometrów, aby znaleźć przyjaciela córeczki. Noc spędzamy spokojnie, dzieci po kąpieli w jeziorze ładnie śpią.

Mir. Radość, Kicuś odnaleziony.

28.08.2016r., niedziela

Pobudka wcześnie rano o 6:10. Przywitało nas piękne słońce. Dwie godziny później ruszamy do Miru, gdzie na zamkowym dziedzińcu odnajduje się Kicuś. O godzinie 10 dojeżdżamy do Nowogródka, słynnego z dworu rodziny Mickiewiczów. W miejscowym kościele uczestniczymy we mszy świętej odprawianej w języku białoruskim przez polskiego księdza. Po nabożeństwie duchowny rozdaje dzieciom cukierki i błogosławi wszystkich. W południe trafiamy do sympatycznej restauracji ''Legenda'' na samym rynku. Jemy obiad na świeżym powietrzu - kapuśniak, pieczone ziemniaki z wieprzowiną, a na deser kawa. Z pełnymi żołądkami przyjemniej się zwiedza. Spacerujemy po centrum, odwiedzamy cerkiew śś. Borysa i Gleba, dworek Mickiewiczów oraz małe Muzeum Historyczno-Krajoznawcze. Zapasy żywności się kończą, robimy więc małe zakupy w supermarkecie Lileja i jedziemy do Wasyliszek Starych - miejsca narodzin Czesława Niemena. Po drodze wstępujemy do Murowanki, gdzie zwiedzamy cerkiew pw. Najświętszej Maryi Panny. Zza płotem dwóch chłopów proponuje nam zakup mleka od kozy własnej hodowli. Dostajemy też od nich jabłka i ogórki.

Białoruś jest bardzo czysta. Nigdzie nie znajduje się dzikich wysypisk, tak powszechnych w innych poradzieckich krajach.
Domy na wsiach są skromne, ale bardzo schludne.
Dworek Mickiewiczów w Nowogródku.
Dom Czesława Niemena w Wasyliszkach Starych.

Późnym popołudniem docieramy do chaty artysty. Drzwi otwiera dyrektor zorganizowanego tutaj klubu-muzeum. Wewnątrz są dwie izby, kuchnia, a na zewnątrz piękny ogród, studnia i kamień, na którym przesiadywał Niemen. W chacie wiszą fotografie piosenkarza i jego rodziny, możemy wszystkiego dotykać, grać na mandolinie i pianinie, a pan częstuje nas jabłkami i ogórkami. Miło mija czas przy opowieściach o życiu Niemena. Dyrektor znał go osobiście i mówi o wielu szczegółach z jego życia. Po dwóch godzinach spędzonych w Wasyliszkach szukamy dobrego miejsca na namiot. Wszędzie wokół są bagniste tereny. Rozbijamy się 30 kilometrów dalej koło ośrodka wypoczynkowego ''Kosmodrom''. Ale tu dużo komarów! I rosną grzyby. O 21 idziemy spać.

U Niemena czas spędzamy bardzo miło.
Towarzysz Lenin zaprasza na nabożeństwo.
Nocleg w lesie za Wasyliszkami.
Grodno. Co to? Dzień Kobiet?
Obiad w Grodnie.

29.08.2016r., poniedziałek

Wstajemy jak co dzień, wcześnie rano. Godzina 7. Komary w lesie wciąż niemiłosiernie atakują. Pakujemy się więc szybko, a śniadanie (owsiankę i kawę zbożową) jemy kilka kilometrów dalej. O 10:15 docieramy do ostatniego miasta na naszej białoruskiej trasie - Grodna. Tutaj zwiedzamy wzgórze nadniemeńskie (Stary i Nowy Zamek, zamknięte niestety w poniedziałki, wieżę przeciwpożarową oraz Synagogę Choralną). W historycznym centrum oglądamy Dom Kupca Murawiewa, Plac Sowiecki, kościół pw. św. Franciszka Ksawerego (pojezuicki), kościół sióstr bernardynek , Teatr Dramatyczny oraz Monastyr Narodzenia Matki Bożej (zamknięty niestety). Na ulicy Sowieckiej znajduje się wiele knajpek. Chyba w najtańszej z nich jemy obiad. Wygląda jak bar mleczny. Z metalowych naczyń wybieramy porcje obiadowe - trzy zupy grzybowe, kapuśniak, dwie porcje frytek, placki ziemniaczane, sałatkę pomidorowo-ogórkową, pieczone ziemniaki z kotletem mielonym, za całość płacąc czterdzieści złotych. Po obiedzie odwiedzamy ostatnie zaplanowane miejsce w Grodnie - cmentarz, gdzie odnaleźć można groby znanych Polaków, m.in. grób Elizy Orzeszkowej.

O 14:30 robimy zakupy spożywcze i udajemy się w stronę granicy. Dzieci od razu zasypiają w samochodzie. Granicę przekraczamy w Kuźni - Bruzhi. Nie wiem, czy był to dobry wybór, ale spędziliśmy tutaj ponad dwie godziny, korzystając z metody ''na małe dzieci''. Inni podobno stali po siedem godzin. Grrr... Oczywiście było trochę druków do wypełnienia, zaciskania zębów, a dzieci potwornie hałasowały z nudów, ale udało się i o 17:30 dojechaliśmy do Sokółki, gdzie uczestniczyliśmy we mszy świętej. Były z nami też Polki - dziewczyna w moim wieku, jej dwie córeczki i mama, czyli babcia. Poznaliśmy się na granicy. One także kombinowały, jak sprawnie przekroczyć granicę. O 19:30 rozbijamy namiot w lesie za Czarną Białostocką w Puszczy Knyszyńskiej. To był gorący dzień.

Straż Graniczna kontroluje nas w Kostomłotach. Karol za kierownicą.
Cerkiew Unicka w Kostomłotach.
Tutaj znajduje się słynny obraz Matki Bożej Kodeńskiej, wykradziony z Rzymu przez księcia Mikołaja Sapiehę.

30.08.2016r., wtorek

To była kolejna spokojna noc, dzieci spały twardym snem. Rano obudziły nas prace leśne - wycinka drzew. Leśniczy patrzył na nas dziwnym wzrokiem, ale ostatecznie zagadał: ''proszę tylko nie naśmiecić''. O 8:30 zebraliśmy się i ruszyliśmy do Kodnia. Do celu 170 kilometrów. W południe wypatrzyliśmy znak - zabytek w Kostomłotach. Postanowiliśmy odbić, a kilka kilometrów dalej ukazała się nam piękna drewniana cerkiew pw. Męczenników Unickich. Do kontroli zatrzymują nas tutaj strażnicy celni. Z nudów zapraszają Karola za kierownicę ich pojazdu, z czego synek jest bardzo zadowolony. Obok znajduje się plebania i studnia, skąd nabieramy wody. 

Do Kodnia dojechaliśmy o godzinie 13. Trafiliśmy do pysznej Jadłodajni oo. oblatów, gdzie za nieduże pieniądze zjedliśmy fasolkę po bretońsku, flaczki, kotlet z ziemniakami, zupę z cieciorki i pomidorową. Odwiedzamy też sklep z dewocjonaliami. W Kodniu zwiedzamy kościół pw. św.Anny ze słynnym obrazem Matki Bożej Kodeńskiej, Kalwarię Kodeńską i zamek Mikołaja Sapiehy z XVI wieku. W drodze powrotnej wstępuję z Anastazją na lody i kawę w Jadłodajni, a Marek z Karolem idą na spacer nad Bug. O godzinie 16 ruszamy w stronę Wielunia. Przed nami 450 kilometrów. Dzieci zasypiają na dwie godziny. Do Wielunia dojeżdżamy późno w nocy, którą spędzamy u rodziców Marka. Tak kończy się nasza wyjazdowa przygoda.



Jeśli uważasz, że nasze relacje są interesujące lub wniosły coś do Twojego życia, to postaw nam proszę wirtualną "małą czarną".

Postaw mi kawę na buycoffee.to
KONIEC